Bugun anladım ki hiçbir şey olduğu gibi kalmıyor. En beklenmedik şeyler aniden karşına çıkıyor. Soğuk bir titreme ve sinirle dışa vuruyor. Sadece tekrar tekrar olması bunların bir fark katmıyor işin içine. Hep komik bir yanı olması bunların, garip değil mi. Sadece o sınırı, o çizgiyi belirleyebilmek. Hayatı bu kadar keskin çizgilerle nasıl ayırabiliyoruz? Eğer bir insanın aynı anda iki kişiyi sevebileceğine inanabiliyorsak, birini aynı anda deli gibi sevip , deli gibi nefret edebileceğine inanmakta mümkün. Ben hep hayatın bu kadar keskin olmadığına inanmadım. Ama artık öyle bir zamandayım, öyle bir andayım ki bunun varlığını inkar etmek mümkün değil. insan birini hem sevip hem nefret edebiliyor.
