bana çok kızgınsın, çok kırgınsın biliyorum. sen de beni hayatıma giren herkesin yaptığı gibi vicdansız, bencil, duygusuz belledin. olsun canın sağolsun. sana söylemek isteyip de söyleyemediğim o kadar çok şey var ki halbuki.. olmadı, yapamadım işte. gücüm yok çünkü, cesaretim yok. yordun beni çok yordun farkında bile olmadan. beni affet demicem , benden nefret etme de demicem. anlatamadım kendimi sana bir türlü, anlamak istemedin belki de bilmiyorum. kafanda bana bir rol biçtin , bambaşka bir ben oluşturdun zihninde ve ona aşık oldun. ona inandın,ona güvendin, onu sevdin,ona bağlandın. bana değil. o kurduğun insan ben değildim, aynı kişi değildik biz. sen öyle olduğuna inanmak istedin, boşa kürek çektin. defalarca anlatmaya çalıştım ama dinlemedin, anlamadın. kendi kurduğun dünyanda çok mutluydun. peki ya ben? beni düşündün mü hiç? sanmıyorum..beni anlamaya çalıştın mı? ne hissettiğimi merak ettin mi bi kere bile? hayır.. şimdi söyle burdaki bencil gerçekten ben mi oluyorum?
