ağır bir şekilde girmiş olmaları bu şarkıya aşık etmiştir beni. tıpkı fade to black ve the unforgiven iii'deki ya da mama said ve turn the page'deki gibi bir hava katmış. daha sonra hızlandıkları şarkıları nedense daha çok seviyorum, ayrı bir yerleri oluyor ben de her zaman, ama yine de bu biraz daha garip bir şarkı olmuş bana göre.
yani neredeyse hiçbir şarkıda ritimlerini bu kadar sık değiştirmiyorlar, ilk dinlediğimde de çok kez şaşırmışımdır şarkı mı değişti diye atlamışlığım olmuştur. evet, bu garip kılıyor, ama yine de james'in ses tonu her zaman güzelleştirdi bu şarkıyı. ek olarak solosu da kendisine aşık etmiştir, yenilebilecek bir solusu vardır. bu da kesindir arkadaş.
