Babamın öldüğü gün birine aşık olmuştum.
Bazen öyle olur. Herşey üst üste gelir.
Polis olmasaydım katil olurdum.
Çünkü; sahici bir sarsıntı, sahte bir dengeden iyidir...
Binlerce ceset, binlerce katil ve bir evlilik gördüm.
Seni, intihar ettiğin gün tanıdım kızım.
Seninle o gün barıştım...
Şimdi sadece geceleri yapayalnız ve yalınayak anlayabildiğim şeyler var.
Şimdi benim de yalanlara inanmaya ihtiyacım var.
Bütün çaresiz insanlar gibi; dağılan bir okul gibi...
Acılarımız da birbirine benziyo artık kızım.
Birbirine benzeyen parmaklar gibi.
Ama herbirinin eşssiz bir izi var.
Bazen gözlerim doluyor karanlıkta.
Ama fısır fısır konuşmaya başlıyosun kulağımın dibinde; hiç susmuyosun.
Ağlamama asla müsade etmiyosun.
Herşey affedildi babacık diyosun.
Hiç ayrılmıycaz diyosun.
Keşke hep yanımda olsaydın diyorum, öyle konuştuğunu duyunca.
Bu kış çok kar yağar, belki beraber kayboluruz diyosun sen bana.
Ama kar taneleri birbirne benzemezki kızım...
Cesetler de benzemez.
Ama bir cinayet, başka bir cinayeti hatırlatır her zaman.
Koşan atlar, düşen atları hatırlatır.
Yağmur yağar, durur.
Tekrar başlar.
Yanlış yolda yürümek, doğru yolda beklemekten iyidir...
Beşikten mezara kadar.
Karanlıkta herkesle çarpışabilir insan.
Yalan mı söylüyorum sana?
Affet beni kızım, affet.
Bir sürü doğru söyledik ama hiç burnumuz kısalmadıki...
- Mutsuz oluruz (!)
- Mutsuz olalım. Hep mutlu olunacak diye bir kural yokki,
bizde mutsuz olalım. Olmaz mı? Ben kötü bir adammıyım? Yüzüme bak.
Aklında geçen ilk şeyi söyle. Kötü bir adam mıyım?
- Kötü adamların arasında kalmış, kötü adam olmuş birisin...
- ... Lütfen peşimdden gelme, lütfen.
