7.
-
Hayatın makarasından
boşanıverdi birden
derin kuyunun ipi
suları kurudu
can mevsiminin
alıcı bir kuştu
son anların konuğu
Bilinmeyen bir limanda
kollarına aldı teni
sonsuzun uğultusu
bu hangi tufan
yıldızları kaydıran
bilemedi biliciler
toprağa ağarken
tenin buğusu
Eprimiş bir ömre
araladı kapısını
ölüm isimli mekan
duyulmadı hışırtısı
değişimi getiren yelin
göğüsteki flüt sustu
Kokusunu arandım
gömütünde açan gülden
çağla yeşilini gözlerinin
ölüm inatla sustu
bir avuç topraktı annem.
* *
