bir konuya radikal bir girişle başlamak yapıcı eleştiri zannedilir hep. oysa burada kişi kendini ele verebilir. şöyle ki,bir olayı,kişiyi haklı ve başarılı olduğu hiçbir konuda savunmayan,destek vermeyen,hatta görmezden gelen yazar,eğer hatalı bulduğu her mevzuda ganimet bulmuş gibi muhatap aldığı kişiyi sertçe yüklenir ve karşı tarafta güzelliğe dair hiçbir vasıf yokmuş gibi bizlere sunarsa,bu yapılan salt,faydasız bir eleştiridir,yapıcı eleştiri olmaktan beridir.
eleştiri üzerinden ilerlersek,yaralı birinin başında ağlayıp,kuru gevezelik etmek meziyet midir? bu pozitif öneri sunmayan harekete,fikre faydalı bir eleştiri denilebilir mi?
yapılması gereken,zararlı ve işlevsiz davranılar yerine, yol gösterici işlere ön ayak olabilmektir. ancak bu sayede münekkid önemsenir,saygı görür ve samimiyetine güvenilebilir.
kısacası,sürekli mevcud hali eleştirip,samimi ve yapıcı olmayan eleştirilerle ömrünü tüketen yazarlar, geleceğe yönelik bir faydalı mum yakamadan,kavga mirası ve kültürü bırakmış bir şekilde, şu fani alemden göçmüş,gitmiş olacaklardır.*
