her insanın tanıdığı yahut bildiği birinin ölümü daha çok üzer.
alıştığınız, sevdiğiniz birinin ölümü ancak yaralar, diğerleri önemli dahi olsa çabuk unutulur malesef.
malesef diyorum çünkü,
sürekli şehit olan askerlerimiz olduğu için ülke vatandaşına artık normal gelmektedir. başımızdakiler kökten çözmediği sürece üzelsek bile neye yarıyor.
belki çocukken, şehitleri ilk duyduğumuz yıllarda çok üzülmüşüzdür ama seneler geçtikçe alışılageldi. bu da ne kadar vahim durumda olduğumuzun kanıtıdır. yoksa yıllarca bunalımdan çıkamazdık hep veriyoruz şehit.
