amandır.*
sizi bilmem ama benim böyle bir arkadaşım var, severim de kendisini. hani cana yakındır tabiri caizse. geçenlerde kızılay'dayım, arkamdan biri takip ediyor gibi. ulan diyorum dönüp baksam şimdi bikaç kişi çıksa gelip deseler ''ne bakıyorsun'' diye, o zaman pek sağlığım açısından iyi olmaz. neyse devam ettim yoluma. sonra ensemde bir şaplak; ''şırraaaak!'' diye bir ses çıktı. döndüm yanıma, şaşkınlığı atlatamadan ve şaplağı atanın kim olduğunu anlayamadan duyduğum ilk söz:
-nörüyon la hırto?, ehe.
oldu. güldük sohbet ederek devam ettik bir müddet.
küçük de olsa, hayata renk takan bi' aktiviteydi işte.
böyle arkadaşlar da lazım.
yoksa çekilmezdi bu hayat,
çekilmezdi sıkıntılar.
