başımın fena belada olduğu olaydır. bu çocuk yüzünden sinirden ağladığımı bile hatırlarım.
annesi evinize çay içmeye gelmiştir yanında da yaramaz veledini getirmiştir. tam bir baş belasıdır. eve gelir gelmez odanıza dalar. şımarık şımarık hareketler yapar, dil çıkarır, tükürür, ilgilenmeyince birşeyler fırlatır, laptopta çalışırken gelir pat diye kapatmaya çalışır. defalarca yapma dersiniz. düzgün şekilde anlatmaya çalısırsınız ama asla anlamaz. bir tane patlatırsınız umurunda olmaz. fitil olursunuz ağzını kocaman açarak tuhaf tuhaf hareketler yapar. onu dövmek için yanıp tutuşursunuz ama hep kendinizi frenlersiniz. annesinin içeriden kahkahalarını duyduğunuzda daha bir sinir olursunuz.
geçen günlerde dayanamamışımdır. ohh canıma değsin ''seviyorum'' diye bir güzel dövmüşümdür. annesine ağlaya ağlaya gidip 'beni dövdü' dediğinde, ''neriman abla döver miyim hiç mıncık mıncık sevdim onu'' diye yalan attım birde. * vurdumduymaz anasıda ''aaaa ne ayıp bak abla sevmiş seni'' diye çocuğuna söylendi. sonra o samimiyetsiz kahkahalarına devam etti. zaten o kadar duyarlı bir anne olmadığından çokta umrunda değil bizim teyzenin. ohh mis gibi içimin yağları erimiştir.
o gün bu gündür nerde görse tırsıyo benden, gözlerimle dövüyorum artık onu..
