metallica'nın zaten ride the lightning'den sonra yarattığı bir kimlik vardı, cliff burton'ın efsane katkılarıyla beraber. gelgelelim zannedersem to live is to die dışında cliff'ın imzası olmayan bu ilk metallica albümü, thrash'in progressive'e kaydığı bence metallica'nın en türler üstü veya türlerarası albümüdür.
''...running in on our way, hiding you will pay...'' çizgisinden metallica önce;
'' life it seems will fade away drifting further every day...'' gibi daha kişisel ve düşünsel anlamda daha hüzünlü bir kimliğe kimi baladlarında bürünüyordu.
Bu noktada master of puppets, çok önemli bir albümdür.Çünkü uyuşturucu, müzik dünyasına saldırı vb. konuları ele almaktaydı metallica bu muhteşem albümde.
''...Justice is lost, justice is raped, justice is gone...''
...And Justice for all, 80'lere veda ederken bu düşünsel sürecin çıktığı zirvedir. One şarkısındaki savaş karşıtı tutum, albümle aynı adlı şarkıdaki sistem eleştirisi gibi etmenler Metallica'nın en sağlam mesajı da gerekirse verebileceğini kanıtlıyordu. The day that never comes'daki gibi amerikan ordusuna yaranmıyordu metallica aksine hem kitlesi güçlüydü hem de muhalifti Metallica, onu güçlü yapan faktör buydu.
Gelgelelim, bu tip kaotik, grimsi ve politik albümler önemli dönüm noktaları olur gruplarda. Örneğin, pink floydthe wall ve the final cut'tan sonra roger waters'ı atmak zorundaydı öyle de oldu. Metallica ise efsane thrash günlerini bırakıp, eleştirilmesine karşın son 20 yılın en büyük hit bombardımanı albümü the black album'e doğru yola çıkmaya başladı.
O yüzden, herkes bu albümün tadını çıkarsın, bassız olsa bile bu epik yapıtı dinlesin-derim ben-.
