'biz büyüdük ve kirlendi dünya' sözüyle uyumlu olarak, büyüdükçe dünyanın gerçeklerini, insanların gerçek yüzlerini ve hayatın aslında önceden sandığımız gibi rahat, kolay, en büyük sorumluluğun ders çalışmak olduğu, eğlenceli birşey olmadığını; aşkın, acının, kayıpların, hayalkırıklıklarının, sorumlulukların, zor elde edilen başarıların, haksızlıkların hayatın bir yüzünü oluşturduğunu öğrenmemizle birlikte; kimi zaman fotoğraftaki bir kişinin ölmüş olması, kimi zaman gülümseyerek kolkola fotoğraf çektirdiğiniz 'dost'unuzla artık görüşmüyor olmanız, eski sıcak arkadaşlık ortamı ve yüzlerdeki 'saf'lık ifadesinin kalmayışı sonucu eski fotoğraflara bakıp hüzünlenmek ve sonrasında 'ne güzel günlerdi..' şeklinde iç geçirmekle karakterize durumdur. kişiyi en çok yaralayanlar da eski fotoğraflara baktığında ve bir de şuanki haline baktığında hiç beklediği gibi olmadığını, 'hayatta yapmam' dediği bir çok şeyi yaptığını görmesi, yani bir nevi kendiyle hesaplaşması ve kaybettiği bir sevdiğini o fotoğrafta canlı gibi birerbir görmesidir. bütün bunların akabininde o günlere gidilir, düşünülür, derin bir iç çekilir.. sonra ya bir kapı çalar ya bir telefon.. albümler dolaba kaldırılır, hayata devam edilir. *
