şimdi düşününce bile beni güldürebilen olaydır. şöyle ki :
bizim sınıf amfi, ben hep arkalarda otururdum ki 150 kişilik sınıfta konuşsak da gülsek de hiç dikkati çekmezdi.
bir gün bir piç arkadaşımızın gazıyla ders dinlemeye, not almaya en ön sıraya oturduk. ki bu arkadaşın dersle uzaktan yakından alakası yok; bırak dersi 2 kelimeyi bir araya getiremeyen bir çocuk. hoca buna hiç birimizin bilmediği, arkadaşın anlayamadığı bir soru sormaz mı!!! tabi bu çocuk bir bakış baktı ki artık benim fitil alevlendi, o dersi bitirene kadar gözümden yaş geldi, içeri doğru sıçmayı orada öğrendim. hayatımın en zor ve en keyifli dakikalarıydı hocadan fırça yemeden ve sınıfa rezil olmadan beklemek orada, bir daha önde mi oturmak, allah yazdıysa bozsun.
