seneler boyunca okul hayatında başarılı olmak için bir çok keyfinden mahrum edersin kendini. başarılı olursun kendince, üstelik ailen seninle gurur duyar çevreden de övgü alırsın... taaa ki üniversite hayatın bitene kadar... herkesin senden beklentisi büyüktür, iyi bir işe yerleşme ve iyi bir eş seçimi yapman konusunda, çünkü sen akıllı başarılısındır yaşını da almışsındır artık. bir sürü aksilikler peşi sıra gelir ve iş konusunda şansın yaver gitmez. okul yaşamında verdiğin emeğin karşılığı olacak bir iş olmalı bu senin için, maddi manevi. bir umut hayırlı bir iş kapısı açılır diye umar,bu olmadı bari doğru düzgün bi ilişkim olsun istersin. çevrene şöyle bi bakarsın arkadaşlarının çoğu nişanlı yada evli hatta çocukludur,ulan geç mi kaldım acaba diye sorgularken senden iki yaş küçük kardeşin çıkar ortaya ben eşimi seçtim diye, bi de evde kalmış muamelesi görürsün.. etrafında yeni evli çift çoksa sen hep olumsuz yalarını görürsün, akıllısın ya. yaşında var tabi kendince kurduğun tek kişilik bir düzenin de var, kimse gelip bozsun istemezsin ama yalnızlık da çok acı gelir etrafta herkes eşliyken. bir özenirsin bir kaçarsın. buarada hala bir işin yoktur, o senden yana büyük beklenti içinde olanların sana bakışlarında artık büyük bir hayal kırıklığı vardır, bi de yalnızsın ya acırlar da bunlar sana.. dünya düzenine, ülkenin eğitim sistemine, işsizliğie söylenir kendine olan kızgınlığını hafifletmeye çalışırsın. dönem dönem nerde yanlış yaptım , acaba köyden şehre hiç gelmese miydik, ben aptalmıyım diye sorgular durursun. hem aile de hem de çevrede artık örnek gösterilmezsin hatta ibretlik gösterilirsin bu kadar ders çalışmak iyi değil kafayı bozduruyor insana diye.. tek savunma mekanizmanız polyanacılık olur, diğerlerini kullanmaya gücünüz kalmamıştır çünkü, kendi gözünüzde bile eziksinizdir artık, niye yaşıyorumkilere falan gider mevzu... sahip yardmcınız olsundur, elden birşey geliyor kimi zaman...
