filmin ikinci yarısında sürekli olmak üzere, ilk bölümde ara ara ağlatmış filmdir.*
mcgonagall'ın lokomotor büyüsünü kullanarak heykelleri canlandırdığı sahne ayrı bir etkileyiciydi. tabi ardından o panikli havada çocuksu sevinişi çok da eğlenceliydi.*
ah o snape'in lily'ye sarılıp ağlaması yok muydu.. ağlamaktan insan kendine gelemiyor. o anıları harry'ye verirken de "beni affet bakışı" ve "gözlerin tıpkı annen" gibi demesi zaten olacakların göstergesiydi.
neville voldi'ye "bir şey söyleyebilir miyim" diye sorduğunda voldi'nin verdiği tepki o kadar ağlamış halimle yarılıp yerlere yatmama sebep olmuştur. ama neville'dir, canımdır, kahramanımdır.
bellatrix lestrange'ın ölümü düşündüğüm gibi olmamış olsa da molly'nin yüz ifadesi beni benden almıştır.
kitaptakine göre voldemort ile düellosu sırasında etrafta insanların olması gerekiyordu. harry'nin voldi'yi uzuun uzun insanlar önünde aşağılaması gerekiyordu. aynı zamanda düello büyük salonda gerçekleşiyordu. filmde ise avluda tek başlarına şeyaptılar yavrucaklar. ayrıca voldi'nin toz olması kötü oldu; cesediyle alay edebilirlerdi.*
ayrıca harry mal mı? mürver asayı hanki akla hizmet kırdı ve attı anlamış değilim. dumbledore'un odasına götürmesi gerekiyorduu.. bütün okul müdürlerinin tabloları harry'yi alkışlamalıydııı.. dumbledore ağlamalı ve harry'le gurur duymalıydııı.. sonra harry kendi asasının kırığını mürver asayla düzeltip mürver asayı da dumbledore'un odasında bırakmalıydı. olmadı napalım..
19 yıl sonrasında da ted lupin'i görmek isterdik. fakat david abim araya bir yere sıkıştıramamış olsa gerek.
ancak gitmeyenlerin acil gitmesini*, giden ve 12 yılını geçirenlerin de tekrar gitmesini tavsiye eder, david abimin eline gözüne aklına fikrine sağlık der, içimde ufak bir burukluk ve serinin özlemiyle çeker giderim..
