bazen gerçekten dertleşecek kimseyi bulamıyorum. birisine birşey anlatsam, o aptal yorumlar beni öldürüyor. istiyorum ki; bir dost olsun, ben anlatıyım, dinlesin sadece. en ufak mimiğe bile kıl olma kapasitem var, mimik yapmasın. uğur dündar'ın botokstan sonraki hali gibi olsun, sadece dinlesin. ama insanlar aslında hiç gerçekten dinlemiyorlar. gerçekten dinlemeyi geçtim, iki rekat susmuyorlar sözlük. onların "ben demiştim"leri var, "aman sen de kafana taktığın şeye bak"ları var, cool tripleri var onların. "öff"leri "pöff"leri var. oysa ben sadece 5 dk için bile olsa dinleyen kişinin beni kendisinin önünde tutarak dinlemesini, azıcık empati yapmasını istiyorum. ukalalaşmadan sadece omzuma dokunmasını filan. kendine pay çıkarmasını da istemiyorum sözlük. 5 dk için sadece o konuyu anlatırken ben kendim kendimle başbaşa olmak istiyorum. ne yapayım, duvarlara mı anlatayım sözlük? bu arada belirtmeden geçemeyeceğim, tavsiye de istemiyorum ben sormadıkça. "bence yarından itibaren şunu bunu yap bıdı bıdı bıdı" cümleleri dinlemek istemiyorum. biraz ukalaca olacak ama ne yapmam gerektiğini ben zaten biliyorum sözlük.
işte böyle anlarda gelip de sana anlatmak büyük rehabilitasyon oluyor. ama insanlar durmuyorlar sözlük! eksiliyorlar. takımıma, ata'ma, ideolojime duyduğum sevgiyi bile eksiliyorlar. hemcinslerime çıktığım desteği eksiliyorlar. insanlardan nefret ediyorum sözlük. herkesten nefret ediyorum. kendinden başka kimseyi sevmeyen, tahammülü olmayan, bu iğrenç insanlardan nefret ediyorum. karma karnımı doyurmuyor sözlük, eksilemeleri mikimde değil tabiki, ama amaçlı yapıyorlar sözlük! acıtmak için yapıyorlar. eksilemeleri acıtmıyor ama, acıtmak için bir eylemde bulunmaları acıtıyor. iyi değilim sözlük. hiç iyi değilim. çok yalnızım be sözlük... tek başımayım. şizofreniye doğru yolculuğa çıktım. sonum fena...
