bu çocuk benimdir efenim. dün gibi aklımdadır... kollarımı ve bacaklarımı iki yana açıp kapı aralığına tırmanmam, başımı iki aralığın üstteki birleşim noktasına değdirmeye çalışmam... hey gidi hey... övünmek gibi olsun, uzun uğraşlar sonunda çorapla tırmanmayı bile başarmıştım. çocukluğumun efsanesiydi lan bbu. bilgisayara, televizyona pek düşkün bir çocuk olmamamdan mütevellit evdeki zamanımın büyük çoğunluğu oralarda geçti. bir de koridorumuz dardı, orda yapardım bunu. kafamı lambaya değdirince sevinçten deliye döndüğüm günü hala hatırlarım.
geçen yıl yine denedim bunu, olmadı. sanırım bir daha da olmayacak... elveda lamba, elveda kapı aralığı... sizi hep sevgiyle yaâd edeceğim...
