sanırım depresyondayım sözlük. uzun uzun anlatıp da baymak istemiyorum ama içimi dökmem lazım. az önce kardeşten öte gördüğüm kuzenimin doğum gününü kutladık. ailecek... dedem, babaannem, bizim aile, amcamlar, diğer amcamlar, halamlar... hayatımda görüp görebileceğim en güzel aileye sahibim. aile kavgaları yok, huzursuzluk yok. yaklaşık 15 senedir aynı apartmanda oturuyoruz. kuzenlerle beraber büyüdük. çocukluğumuzda, en sevdiğimiz yemek hangi katta pişiyorsa oraya gidip yedik yemeğimizi, en karmaşık ev hangisiyse orada oynadık saklambacımızı. beraber barbie'lerle de oynadık, futbol da. en dik yokuşlardan bisikletle kayıp kafa göz yardıktan sonra beraber işittik azarı. sonra lise çağım geldi. bölgenin en iyi okulunu kazanmıştım, gitmemek olmazdı. eve 3 saat mesafedeki okulda yatılı okumaya başladım. belki biraz gururlu kişiliğimden, hiç özlediğimi söylemedim onlara. onlarda hafta sonları ders çalışıyorumdur diye kapımı hiç çalmadılar. üniversite sınavında da bekleneni yapıp ilk sene, başkentte güzel bir bölüm, kazandım. öyle ya, hayatımı kazanıyorum bu yaşımla, geleceğimi kurtarıyorum. artık hafta sonları değil dönem araları görebiliyorum ailemi, kuzenleri. alıştım alışmasına 5 sene oldu evden çıkalı, uçalı, ama bu gece kuzenim pastayı keserken herkes alkışlarken ağır çekim oldu her şey birden. bir kez daha düşündüm geçmişimi, kardeşlerimle arama giren saatleri, seneleri... sahiden ben hayatımı mı kurtarıyorum acaba? yoksa gençliğime mi kıyıyorum yaşlılığım için? kardeşlerimi ileride kazanacağım paralar için terk etmiş olabilir miyim? yatılı okulda gizli gizli döktüğüm gözyaşlarını hatırladıkça o kadar acıyorum ki kendime. pasta kesilirken bunlar hücum etti beynime; pişmanlık, kararsızlık, anılar...
tabi kimse anlamadı ne perişan hale geldiğimi, dokunulsa ağlayacağımı. ailesinden 14 yaşında ayrılan biri olarak o kadar iyi öğrenmişim ki duygularımı gizlemeyi... evet, pastalarımızı yedik. mütevazi hediyelerimizi verip dağıldık apartmana. şuanda normalde dinlemeyeceğim şarkılar dinliyorum sözlük. teoman bir yandan emre aydın diğer yandan... elele verip psikolojimi iyice çökerttiler. aslında hayat bu. dışarıdan ne kadarda mutlu görünüyorumdur. harika bir aileye sahip ağırbaşlı doktor adayı...yaz tatili malum, evdeyim. ama geçen senelerimin yasını tutup, çocukluğumu özlüyorum. kimin içinde ne dert var, beyninde neler dönüyor bilemeyiz be sözlük. en şanslı görünenlerin içlerinde ne fırtınalar kopuyor bilemeyiz. en şen şakrak görünenlerin aslında mükemmel bir oyuncu olduğunu fark edemeyebiliriz. neyse, böyle uzar gider. mükemmel bir şiirle noktalayayım.
ellerini alıştır vedaya... ve duaya
yol uzun... her adım bir ayrılık... kapı arkası gurbet ya...
yaka paça götürüyorlar bizi... çocukluğumuzu, gençliğimizi...
bilsen ki her an bir zelzele... duysan ki ne velvele...
sen iyisi mi ellerini alıştır vedaya...
ve duaya... her derde devaya.
