insanın hayatına sevişebileceği biri girince kafası çok başka çalışıyor. yakınlaşma sürecine hız kazandırmak için yapmadığı saçmalık kalmıyor. ve tabi ki bu saçmalıkların başında bir sevgi ve sevimlilik göstergesi olarak sevgiliye her nevi haşarat ismiyle seslenmek geliyor. karşısındakini de ismi dışında sıfatlarla anılmaya öylesine alıştırıyor ki, bir gün ismiyle hitap ettiğinde şahıs mala dönüyor. ilişkiyi soyguluyor, "neden bana soğuk davranıyorsun?" şeklindeki endişelere gark oluyor. o kadar ki; "böceğim" denilmesine razı, "sincabım" denilmesine razı, "yeşil başlı gövel ördeğim" denilmesine razı. fakat, ismini duymak dahi istemiyor. yazık ki bu arızalı hesaplar, bizlere taa atalarımızdan miras. düşün ki manitaya duyulan derin sevgi, beğeni meşhur türküde şöyle dile getiriliyor; "Etek sarı sen etekten sarısan lele" ya da başka bir türküde niteleme sıfatı olarak "Dügümeli" kullanıyor (Düğmeli). hayal gücüne bakar mısın abi? iltifat kabiliyetine bakar mısın? kırk yıl düşünsem aklımın ucundan, kenarından geçmez lan bunlar. yani sevimli bir ifade takınınca, ağzını büzüp, yumuşak bir ses tonuyla "farem" deyince o hayvan benim gözümde yücelmiyor ki. çok afedersin ama, s.kerim ben böyle sevgiyi. seviyor mu, sövüyor mu, iltifat mı, hakaret mi belli değil yahu. isim koymuş anası-babası bu insana. "fark yaratıp kalbini çalarım, sonra tezelden yatağa atarım." diye mantığı kurmuşsun ama kusura bakma ben söverim sana canım kardeşim, yaparım bunu.
