14 temmuz 2011. diyarbakır'da 13 yiğit... hepsi çocuk, hepsi evlat, hepsi kardeş... hepsi, sıcacık evlerinden o güzel vatanını korumak için yurdun dört bir yanına dağıldı...
fakat, hiçbiri yan gelip yatmadı, hiçbiri gözünü bir an olsun kırpmadı. askerlikte; fedakarlığı, dostluğu, arkadaşlığı, en önemlisi de disiplini öğrendi. yeri geldi dağlarda yattı, yeri geldi günlerce aç kaldı... ne olursun olsun, elinden o silahı bırakmadı. askerliği namus meselesi belledi. biliyordu, her an şehit olabilirdi. sabah ''anacığımmm!'' dediği annesi, ertesi gün tabutu başında ağlayacaktı, ''vatan sağ olsun'' diyecekti. nereden bilebilirdi?
onlar şimdi, türk bayraklarına sarılı tabutlarında yan yana yatıyorlar... ardında bıraktıkları 13 ocak; sönmüş hepsi ama, yanmaz bir daha. ateş bu, düştüğü yeri yakar en fazla...
