Liseye başlanır. Bir çocuk görülür ama nasıl bir çocuk uzun boylu böyle kabarık güzel kıvırcık gibi saçları var bir gözleri var anlatılmaz yaşanır bebeksi bir yüzü var çok tatlı çocuk. arkadaşlarla konuşuyoruz kimse yakışıklı bulmuyor bunu tabi herkes böyle karizmatik çocuklardan hoşlanıyor falan. Başlarda çocuğa karşı hissetiklerim görsellikten ibaretti, görünce mutlu olurdum falan ama sonra tanımaya başladım tabi oda uzaktan. özellikleri, ilgilendiği şeyleri bırak evini, bağını, hayatını neredeyse her şeyini öğrendim arkadaşlarıyla bir şekilde sanal ortamda arkadaş bile oldum. Öğrendikçe aşık oldum. benim gibi odun bir kişi romantik filmlere bile katlanamayan ben mal gibi aşık oldum böyle sabahın altılarında ağladığımı bilirim. Tuhaf kısmı onu tanıyan tanımayan herkes olabilir açıl diyordu birgün nevruzda hiç unutmam arkadaşlarına beni gösterdiğini gördüm gibi oldu başka kişilerde böyle dedi onu gördüğümde hep göz göze geldik ama platonik aşk ya işte hiçbir şey olmadı belki beni sevdi belki ben öyle sandım. Galiba ondan başka kimseyide o kadar sevmedim hep birileriyle onu unutmaya çalışmışım olmamış. platonik aşk zaten bence gördüğün güzel bir bedende mutteşem eşini büyütmendir. Ondan o kadar çok sevdim sanırsam. O kadar büyütülcek bir çocuk değildi belkide. birde lise boyunca neredeyse hergün allah'a önce ilişkimiz için sonrada ona güzel bir hayat vermesi için dua ettiğimi hatırlarım.
