bünyemi sarsan, tecrübe ettiğim andan itibaren hayatımın asla eskisi gibi olmadığını gördüğüm şeydir.
aslında bu kadar kötü olacağını düşünmüyordum. çok ilgiliydik birbirimize karşı, arkadaştık işte en yakınından. en sonunda ona dedim böyle böyle diye. ondan sonra hiçbir şey olmadı. derin bir sessizlik. o sessizliğe bozan yine bendim. bu işin olmayacağını, ancak arkadaş kalabileceğimizi söyledi. ben de evet, elbette dedim. ondan sonra 1-2 kez karşılaştık, gayet iyi lafladık. ancak 1 yıldan fazla geçti, halen unutamadım.
peki niye unutamadım sözlük?
cevabı çok açık: benle tekrar konuşmak istediğini ortak bir arkadaşımıza söyledi.
peki benim elimden ne geliyor şimdilik? aramızda kullanabileceğimiz hiçbir iletişim aracı yok arkadaşlardan başka. o şehrin bir köşesinde, ben diğerinde. belki arkadaşlığımızı devam ettirmek istiyor, varsın olsun. onun hayatında bir yere sahip olmak yetecektir bana. ama yeter ki olsun, yeter ki olayım. biz olalım. onu görmek istiyorum, o benim için bir ihtiyaç şu dönemde. belki ileride olaylar daha berraklaşır, o zaman neyin ne olduğu daha net anlaşılır. ancak şu an onu görmeliyim, onu görmeliyim, onu görmeliyim. rededildim ancak bu tamamıyla beni kendisinden soyutlayan bir ret değil işte.
seni bulmalıyım, sen olmalısın, seni görmeliyim, sen en iyisisin. senin için geleceğim, bekle beni güzel insan.
