ben ki; fiziğiyle mankenlere taş çıkartan, fit mi fit bir insan evladıyım. amma velakin toplum beni anlamadı, anlamıyor, anlamayacak hacı. "yavrum kurumuşsun sen iyice.", "ayol gözlerinin altı çökmüş.", "şuna bak üflesen uçacak.", "babası yemek vermiyor musun sen hiç bu kıza?" gibi cümlelere maruz kala kala bilinç altımda ister istemez bi' tahribat oluştu tabii. gittim eczaneye iştah açıcı şurup aldım. ölçekle bilmem neyle kim uğraşacak diktim şişeyi kafaya. ilaç da uyku yapıyormuş meğer. sanki üç gündür uykusuz geziyormuşum gibi akşamın yedisinde vurdum kafayı yattım. neyse uzatmayayım. ben böyle kanepede sızmış, ayı gibi uyurken bizimkiler kıllanmış. "ulan bizim mal, limonlu tang içer gibi lıkır lıkır içmiş şişenin yarısını, zehirlenip nalları dikmesin sakın!" demişler. neden-sonuç ilişkisi içinde incelenen durumum güzelce tahlil edildikten sonra, annem azrail gibi tepeme dikilip o kahrolasıca işaret parmağıyla böğrümü dürtmeye başladı. "haaa noluyor laaan!" diye gürleyince titrek bir ses tonuyla "uyuyon mu annem?" dedi. ben de "anne mal mısın ya? uyuyan insana böyle manasız sorular sorulur mu? huzur ver insana." dedim. annem, beklediği sevecen yüzle karşılaşamayınca "öldün sandık öküz, yatağına git böğürüp durma!" dedi ve gitti. e benim de uykumun Feriştahı sikildi tabii. çevredeki envai çeşit sese karşı olan duyarlılığım bir anda artmışken nasıl uyuyayım? hışımla fırladım ve şahin bakışlarla balkona süzüldüm. görüş alanıma ilk önce babam girdi. babama içimden hızlı hızlı sövüp, başımı başka bir noktaya çevirdim. "teyzeciğim saat gecenin 12'si olmuş, siz hala laylay loyloy kakara kikiri kafa s.kiyorsunuz. olacak iş mi yahu uyuyamıyoruz. hayır, sesinizin ayarı da yok. akşama kadar eniklerinizin çığırtılarını dinliyoruz, üzerine birde büyükbaşlar. yakışıyor mu ablacığım? eviniz barkınız, kocanız yok mu sizin? yürüyün gidin evinize." diyerek etrafa öfke saçtım. teyzeler cık cık sesleri eşliğinde "edepsiz" dercesine bana bakmaya devam ettiler. ben aşağı kalır mıyım? ben de onlara "çük beyinliler" dercesine baktım. biz böyle bakışmaya devam ederken bir anda annem kolumu cimcirince irkildim. "noluyor beee?" dercesine ona bakmaya başladım bu defa. annem de bir müddet bana "hayvan" dercesine baktı. ardından dayanamayıp bu bakışlarını sözcüklere döktü. "ben o kadınlarla her gün yüz yüze bakıyorum. terbiyesiz. büyüğün onlar senin. zaten hiç biri sevmiyor seni. evde kalcan evde! dağda yetişti sanki, mağara insanı gibi şuna bak hele aygır." dedi. e gücüme gitti tabi. dudaklarımı bükerek babama döndüm; "gece gece gürleyip durma, zıbar yat." dedi. aradığım şefkati babamda da bulamayınca bir of çektim, karşıki dağlar "öyle kolay yıkılacağımızı mı sandın hıyar!" der gibi baktı. ben de "eeeh sokarım böyle işe!" der gibi baktım. sonra esneyince "ulan mal mıyım ben? öküz gibi bakınıp duruyorum." diye düşündüm ve hemen yatağıma gidip yattım. mışıl mışıl uyumuşum.
