ben bu yazıyı sana yazdım diye başlayan hiç bir yazı yazılmadı bana. sözlüğe geldiğimden beri aşık olamadığımdan bende yazamadım birine. böyle yakındım diye bir gün, en yakınım mathilda'm sağolsun sevindirmişti beni, ben bu yazıyı sana yazdım diyerek.
sonra, eskilerden kalma bi kaç yazım vardı ben bu yazıyı sana yazdım diyebileceğim, yazıların ait olduğu o aşkta bitirilmişti elimde olmayan sebeplerle. onları paylaşmaya başlamıştım ki, yazıların sahibi sözlüğe geliyorum dedi, kaldırdım attım.
anlayacağınız ne büyük bir aşkım olabildi buraya yazabileceğim, ne de bana aşık birileri.
ama geldiğimden beri en büyük kavgamı yazmak istedim bu başlığa, ilk aşkımı, koruyucu meleğimi, hayatımın ilk ve tek erkeği babamı...
ben bu yazıyı sana yazmak istedim... çok isterdim içinde sevgi sözcükleri olsun, bana verdiklerin için minnet duygularım, babam olduğu için ne kadar mutlu olduğumu..
olmadı. en başta bize kötü davranmaya başladın. bizi hiç sevmiyordun artık. ne zaman seveceksen, paralar girdi aramıza, hep onlarla sevdin. en son ne zaman sarıldın bana dediğimde ne istedin de en iyisini almadım dedin. doğum günlerimde en son model laptoplar aldın, 18 olduğum gün ehliyetimi elime vardin, yurt dışı dedim her yaz tatilimde bir yerlere gittim. en pahalı giysileri giydik, en iyi ne varsa sahip olduk uzun zaman.
sonra bir gün annemi aldatırken yakaladım seni. sanki dünyanın ahlak bekçisi senmişsin de benim tek yaptığım senin özelini açık etmek gibi bir ayıpmış gibi davrandın. yüzüne haykırdığımda üzerime yürüdün. yüzüme inecekti elin, nasıl oldu bilmiyorum inmedi. yaptığın çok normalmiş, hayklıymışsın gibi evi terk ettin.
parasız ne kadar idare edebilirdik ki. bilmedin. burslarım ne kadar yetebildiyse o kadar idare ettik o sürede. parasızlık ne demek onuda öğrettin. açlıkla terbiye ettin güya bizi.
annemle evliliğin zengin adam, fakir kadın evliliğiydi. bunu zaten yıllarca annemin yüzüne vurmaktan geri durmadın. annem fakirdi, kendi ayakları üzerinde duramıyordu diye hayıflanmadım hiç, sen yüzüne vurdukça ben anneme sarıldım. inan anneme olan bu büyük aşkımı sana borçluyum.
annemin seni terk edemeyeceğini, gidecek yerinin olmadığını adın gibi bildin. para konusunda hepimizin sana muhtaç olduğunu bildin. sonra bir gün eve geldin, açık ettiğim için seni, bana senden bi bok olmaz dedin, sustum. çünkü ne kadar lanet bir herif olsanda her kavgamızda en çok üzülecek olan annem olduğunu bildim. sana duyduğum saygıdan değildi susmalarım.
annem... günlerce hazmetmeye çalıştı olanları. bugüne kadar tüm huysuzluklarını çeken kadın, en çok bunu hazmetmekte zorlandı. oysa ki ne kadar asil her zaman. aldatılan o değilde benmişim gibi günlerce benimle konuştu. affet anne hiç bir zaman senin kadar güçlü olamadığım için, affet.
sayende hiç bir erkeğe güvenemiyorum artık, sen bunu yaptıktan sonra hangi erkek acıtmaz ki beni. sen babamı, ailemi annemin mutluluğunu, kardeşimin saflığını ve bundan sonra ki aşklarımı karaladın. hangi silgi yetebilir ki.
şimdi yaşadığımız yer bizim değil senin evin, biz ailen değil köleleriniz. ama ne kadar güçlü olabildiğime hep hayret ettim bunu yaşadıktan sonra.
hiç bir dans gösterime çağırmadım, gelmedin. ülkenin bir ucuna gittim haberin olmadı, merak bile etmedin. annemi anne bilen bütün arkadaşlarım seni sorduğunda hep bahaneler uydurdum. aslında çok mutlu bir aileyiz, seni çok seviyor muşum gibi hep senden de bahsettim. onlara aslında hep yalanlar söyledim. anneme bile olanları unutmuş gibi davrandım. evde olmadığım zamanlarda hep seni de sordum telefonlarda, sırf onun olanları unutmasına yardımcı olmak için.
insanlar okul biter bitmez iş bulma hırsımı yadırgıyorlar şimdilerde. ama kimse bilmiyor ki gitmem gerek senin şehrinden de, senden de. anneme bir kapı açmam gerek, seni terk etmek istediğinde eli kolu bağlanmak zorunda kalmasın diye.
seni affetmiyorum, affedemiyorum ve her gün yoruluyorum seni çok seviyormuş gibi davranmaktan insanlara.
