uzunca zaman evde bunalım takılarak geçirilen bir dönemden sonra, sanırım ilk yüzleşme anıydı sokakla. evin alışverişini yapmak üzere markete gitmiştim. alışveriş esnasında pek tabi ki uzun bir ilişkiden yeni çıkmış her normal insan gibi, ot sap bana birşey çağrıştırıyordu. kahve görüyordum, annesinin "gelinim" imaları geliyordu aklıma, makarna domates görüyordum, paramız olmadığında çektiğimiz sefillikler, o gittikten sonra bütün maddi sefilliklerden daha da berbat bir manevi sefilliğe düşüşüm. 1,5 yıllık beraberliğimizde yemediğimiz, içmediğimiz kalmamıştı ve herşey onu çağrıştırıyordu. alışverişi tamamlayıp kasaya doğru ilerlerken, tamam bitiyor diye düşündüm, ama kasada asıl darbeyi yedim. bir çift gördüm kasada. bizim yaşlarımızdalardı. evcilik oynar gibi halleri bana oldukça tanıdık gelmişti. kız alışveriş sepetini boşaltırken, çocuk kasadan geçenleri poşete dolduruyordu. o hallerimiz geldi aklıma. kasa muhabbetlerimiz. "ya bunu neden aldın çok gereksiz" tartışmalarımız, paramızın az olduğu zamanlarda kızın söyleyeceği rakamı tedirginlikle bekleyişlerimiz. bütün o anılar video oynatıcıdan geçer gibi geçti gözümün önünden. tüm kokular burnumda, tüm görüntüler gözümde, tüm sesler kulağımdaydı. çıkışta poşetleri ona taşıtmanın bende yaşattığı küçük zafer mutluluğunu hatırladım. sonra aldıklarımızı arkadaşımızın öğrenci evine götürüşümüzü, benim doğru mutfağa geçip yarım yamalak aşçılığımla birşeyler pişirme çabamı, onun beğenmese de bana dünyanın en harika aşçısı muamelesi yapmasını. sonra sepeti tek başıma boşalttığım gibi, tek başıma poşetledim kasadan geçenleri. kendim taşıdım. annem moralim yerine gelsin diye hazırladığı güzel sofralardan bir yenisini hazırladı akşam.
o gün ve üzerine geçen 7 yıl içinde çok alışveriş yaptım, aşçılıkta 10 level yükseldim, çok güzel sofralara oturdum, hatta çok güzel restaurantlarda yemek yedim. üç kuruş paramızı birleştirip yaptığımız alışverişlerin ve sonrasında yarım yamalak aşçılığımla pişirdiğim yemeklerin tadını hiçbir yemekte bulamadım.
