film keyifli bir film olduğu kadar seyirciye mesafeli aynı zamanda. hani leziz bir anlatım yer yer kesik kesik betimlense de dikkate değer bir samimiyet var. yönetmen sulandırılmaya müsait filmi sade ve olması gerektiği gibi ele almış. tabi okumasam da kitabın enteresan ve ilgiye namzet tümcelerle bezeli olduğu gerçeği belki de sinemanın dili itibariyle bazı şeylere nokta koymamızı engelliyor. kitabın detaylarla zenginleştirilmiş diline karşı, açık kapılar çoğalıyor.
çetin ve ender'in dostluklarındaki farklılık bir gün aralarındaki tartışmada da kendisini iyiden iyiye gösteriyor. farklı ve nevi şahsına münhasır bir tartışma her haliyle. bir iç döküş ve içsel derinlerde birikenlerin boşaltılması... kişiliklerindeki sakinlik ve enerjiklik aslında zıt kutuplar birbirini bütünler/ tamamlara selam çakar vaziyette bir gönül birlikteliği sunmakta. nihal'e aynı duygular beslense de bu iki dostun birbirlerine yaklaşımını sekteye uğratmıyor.
özellikle ender rolünde ilker aksum; felsefik, duygusal, hassas ve düşünceli adamı başarıyla oynuyor.
film içsel dünya da yaşanılanın dışarıya yansıtılıp yansıtılmaması aynı şeylere kafa yorup yormamak ekseninde göz kamaştırıyor. arka perde de ankara rol çalmakta ısrarlı oyunculardan. ankara'yı sevmeyip istanbul'u sevenlere inat akıp duran karpostal haksızlık yapıyorsunuz acımasızlar diye imreniyor, imrendiriyor.
hassas bünyelere zarar bir film. her ne kadar bu kitapların tamamını okudun mu ender abilerin zamanla enderlere dönüşmesindeki sıkıntılı ritüel özünde bir klişeye parmak bassa da duygusallık ve esprilerin kararında dengelenmesi filmin en büyük artısı. üstelik bir açılma, bir dile getiriş gerçekleşse iş nerelere giderdiyi kimse bilmediği için fikir yürütme görecelilik soslu ifade edişlerin gizeminde kaybolup gidiyor.
nihal'in basit ama manidar büyüme hikayesi de dikkate değer. çişlerin ayakta etrafa sıçratarak değil oturarak yapılması gerekliliği kadar.
10 üzerinden 7.5 alır, ankara ve güzelliğiyle beraber!
