şimdiye kadar bu başlığa hiçbir şey yazmadım, türkiye'de severek takip ettiğim, her bölümünü iple çektiğim iki diziden biri. ** bilmiyorum, belki de büyüsünü bozmak istemediğimdendir. sadece izleyip tadını çıkarmak istedim belki de. ama; ilk sezonunun yeniden yayınlandığı şu günlerde bu diziyle ilgili şunları söylemek lazım: bu dizi endorfin salgılatıyor arkadaş, mutlu ediyor insanı. o jenerik müziğini duyduğun anda anlıyorsun ki önünde kahkahalarla geçecek, akıl dolu esprilerin yapıldığı dakikalar var. sadece gülmek de değil, kendinden bir şeyler buluyorsun. absürd komedi diyorlar ya; absürd ama, aslında absürd değil gibi. görüyorsun işte oradaki karakterleri; seviyor, bağlanıyorsun. kendinle bir bağ kuruyorsun, açıyorsun biranı ve her hafta bütün ekibe kucak dolusu teşekkürler ediyorsun. öyle de anlatması zor, ama güzel bir şey bu leyla ile mecnun.
fakat; sonra son bölüm geliyor. diyorlar sezon finali yapacağız, zaten ayrılığın getirdiği bir hüzün var. sonra bi de burak aksak bizim ağzımıza sıçmaya karar veriyor, 19 bölüm boyunca bizleri koltuktan düşürmeyi görev edinmiş ekip hep birlikte karar verip diyorlar ki, "bunlar çok güldüler aga." (yani ben böyle tahmin ediyorum, başka türlü olmaz çünkü.) işte sonra bölümün sonu geliyor, falan filan giriyor devreye. elimde bira, hüngür hüngür ağlamaya başlıyorum. daha bundan bi kaç gün önce behzat ç.'de de ağlamıştım oysa, bu kadar sık ağlamaya alışkın da değilim. ama kendimi engelleyemiyorum. birayı fondipleyip ekrana kilitleniyorum; gelmeyecek gemiyi, leyla'yı falan düşünüyorum. arada gelen komik sahnelerde küçük bir tebessüm beliriyor yüzümde ve o anlar, ama sadece o anlar, "ulan bir dizi, niye ağlıyorum ki?" diye düşünüyorum, sonra.. sonra ağlamaya devam ediyorum. hafız, galiba ben leyla ile mecnun'u çok seviyorum.
not: ulan kısa bir şey yazayım falan demiştim, final'i düşündükçe biraz fazla coştum sanki. neyse, yeni sezon 1 ağustos'ta başlıyor, kavuşuyoruz L&M'mize.
