içinden bir türlü çıkamadığınız, tek çarenizin sessiz sessiz ağlamak olduğu, insanı bombok eden iğrenç bir duygudur. her gün biraz daha ölmek, biraz daha yaşlanmaktır. kendinizi zindana kaptılmış gibi hissetmenizdir.
her yer karanlıktır yolunu bulamıyorsundur. yere düştüğünü anlamak ve kimsenin seni kaldırmak için çaba sarfetmediğini anlıyorsundur. artık gerçek anlamda gülümsemeyi özlemektir.
yıllar sonra tüm çabaların sonucu bulduğun o kocaman umut ağacı kurumuştur ve onu tekrar büyükmeye gücünün kalmamasıdır umutsuz kalmak.
