ayça seren ural'ın lirik soğan isimli kitabı tavsiye edilir. bizim gibi gençler nasıl oluyor da hormanal bozukluklara bu kadar alaycı ve yobaz yaklaşabiliyor, gelen sesimizi duyuralım çağrısı bize nasıl komik gelebiliyor anlayamıyorum. cinsel tercihleri insanı insan yapmakta bu kadar mı önemli yahut. bu mesaj mail kutularında "güler misin , ağlar mısın" başlığında dağılıyor herkese. neye gülüneceğini anlayamıyorum. cinsel tercihler, rens, ses, ırk, bir insanın ölümüne gülmek için yeterli sebep olabilir mi? bir erkeğin şiddetle kadın olmak istemesi durumunu insanoğlunun uçmayı istemesinden farkı nedir. istek istektir. ama istekler olanaklarla sınırlandırıldığı için kimimizi güldürüyor bazen. cansu'nun cebinde parası olsaydı ve gerçekten cansu olsaydı, belki bir albüm belki iyi bir eğitimle şakşakcıları arasında yerimizi alırdık ama ölümüne gülmek bir yana. gülünecek bir şey bulunamayan bu durumda gerçekten ağlanması gereken şey cansu'nun ölümünden çok bizim halimizdir onu biliyorum.
