bir yaz akşamıydı. hava nasıl püfür püfür esiyordu, nasıl koltugumda yan dönmek suretiyle hem manzarayı izliyor hem solumda bulunan tabureye sol bacağımı koyarak açmak suretiyle taşaklarımı serinletiyordum anlatamam.
kafamın içinde kadim insan soruları vardı. varoluşun kaynağı, nietzsche'nin uykuya övgüsü, kaç vakte "üstinsan" olurum gibi avamın anlamayacağı derin konular kafamı kurcalıyordu. çok dertliydim. bir an doğruldum gözlerimi ufuk çizgisinden alıp yan gözle sözlüğe baktım.
dertden, düşünceden, şehvetten, hüzünden ve sinirden gerilmiş(böyle pek çok karışık duyguyu aynı anda yaşayan bir insandım) yüzüm birden yumuşadı adeta, yüz kaslarım kendini salıvermişti. bir dertli olan ben değildim. bir kafa yoran ben değildim. bi eli sikinde olan da ben değildim.
"her ateist darvinist ve komünist değildi". beni zangır zangır titreten bir önermedir. sağ elimle bir peçete çıkarttım sol elime verdim.
peki bu üç grup allah'a inanıyor muydu?
aklıma meşhur konumtanın hikayesi geldi oturdu. kalkmak bilmiyordu. anlatayım da rahatlayayım dedim.
savaş bütün hararetiyle devam ediyor. ancak son bi kaç saattir kayıplar hızla artıyordu.
komutan hemen siperlere koştu.
-asker durum nedir? ne oluyor allasen?
/1898 ahmet oğlu mahmut erzincan emret komtanım
-tekmilini siktirme, noluyo amk kaybediyoruz.
/komtanım durum vahim bi çok eksiğimiz var.
-neymiş onlar evladım
/öncelikle komutanım barut bitti, sonra kar...
-tamam evladım tamam gerisine luzum yok
