bir çok kemalistin içine düştüğü trajikomik durumdur. belki utanıyorlardır ama neticede acınasıdır.
bir süre sonra "inandığın gibi yaşamazsan, yaşadığın gibi inanmaya başlarsın" vecizesine binaen "aslında ben kemalist değilim, en fazla ulusalcıyım, en olmadı; atatürkçüyüm" demeye başlarlar.
