her veda zordur belki ama bu en zoruydu... yıllarca beni her görüşünde gözünün içi gülen başka kim vardı ki. aslında bazı şeylerin değeri son anlarda belli olurmuş, gel seviyim seni biraz, dediği zaman oyun oynamaya gidiyorum diye kaçarken bilseydim keşke bu hisleri... son gündü. unutamıyorum 10 seneyi aşkın geçmesine rağmen, gözlerine baktığımda ilk kez gülmüyor, beni görmüyordu sanki ben yoktum. gözlerinin içine bakarak elini tutan ben, ilk defa beni sevmesi için yalvarır gibi bakıyordum. ama bu sefer tam tersi o gitmek istiyordu bizden, benden. son kez olduğunu hissetmiştim, elini tutup son kez öpüyordum. veda etmenin ne demek olduğunu ilk defa görmüştüm.
'hoşçakal kal dede' diyebildim sadece....
o günden sonra hiç kimse bana öyle bakmadı, beni öyle karşılıksız candan sevmedi. çok kez veda ettim, bir çok kişiye fakat oturuşuyla, tavrıyla, asaletiyle, o yaşındaki dik duruşuyla hala unutamadığım sana, asla veda edemedim. ruhuna binlerce fatiha okuduğum asil adam, doğum günün kutlu olsun, benim için hiç ölmedin ki...
