ilk önce kendi kimlik çatışmasının en güçlü safhalarını yaşar. yok solcu oliym, ülkücü oliym, metal dinliyim, azcık eylem yapim, çimlerde amuda kalkiym gibi gayet normal ve olağan davranışlar sergiler. sonra ufak ufak dünyası küçülür ve o da (büyük ihtimal) herkes gibi bir insan olmaya yavaş yavaş başlar. bir süre sonra sudan çıkmış balık gibi idealist bir biçimde işine sarılır. yıllar yılları kovalar. ve artık o da yerli yersiz seksi bırakmış, evlenip çocuk yapmış onların geleceği için kendini adamış bir insan olarak ekran karşısında göbek büyütür.
çok karamsarım çünkü şu an mortal love dinliyorum.
ama işin bir boyutu da, böyle bir yaşamı değil de daha güzelini sürebilmesi. kaldı ki bu kesinlikle kendi ellerindedir.
benim inandığım ise, kişi çocukluk hayallerinden ne kadar taviz verirse o kadar sıradan bir hayat yaşamaya mahkumdur. hele üniversitede olgun olmak için kasım kasım kasılanlar yok mu? onlara öyle acıyorum ki. biliyorum, onlar da bana acıyor. ama ben hayallerimi gerçekleştirirsem eğer, onlara acımak için bile zaman bulamayabilirim...
