cezaevinin kuralıdır, koğuşların lambaları gece - gündüz yanar. yani yatılacağı zaman koğuşun lambası söndürülmez. mahpuslar, gözlerine ışık gelmesin diye ranzanın çevresini siyah perdeyle kapatırlar. işte hıçkırıklar, gözyaşları hep o perdenin arkasından yükselirdi.
hele o ziyaret günleri yok mu o ziyaret günleri ... o gün ziyaretçisi gelen de gelmeyen de ağlardı.kimse kimseye niçin ağladığını sormaz. herkes kendi dünyasını yaşar. gözyaşları yastığa doğru süzülür. bazen yüzüstü yatarlar hıçkırıkları yastığın içinde yok olup diye, ağladığı duyulmasın diye ...
