ben bu yazıyı hiçbir zihinsel veya fiziksel özürü olmayan insanlara yazdım. bugün metroya bindim. bir iki dakika sonra farkettim ki sağımda ve çaprazımda bana doğru oturan kişiler sağırdı. sonra kafamı bir kaldırdım bir çocuk sesi. hoplayıp zıplıyor metro içinde bir de ne göreyim dawn sendromlu bir çocuk henüz 5-6 yaşında. bir daha baktım ortada tekerlekli sandalyede bir genç. önce yanımdakilere baktım duyamayan arkadaşlara. aralarında sessiz ama bir o kadar heyecanlı bir muhabbet dönüyordu. sessiz sessiz anlatıp sessiz kahkahalar atıyorlardı. yüzlerinden ışık saçılıyordu etrafa hayata inat. gayet memnunlardı hayatlarından ve yüzlerinde bir gülümseme. daha sonra dawn sendromlu çocuğa baktım zıpır zıpr, kıpır kıpır hop orada, hop burada. belli ki çok eğleniyor. annesi rahatsız olsada etraftakiler bakıyor diye üzülsede çocuk gülerekten eğleniyordu. onun da suratında bir gülümseme ve dünyaya ben seni takmıyorum mesajı. sonra tekerlekli sandalyedeki gence baktım bir gülümsemeyle dawn sendromlu çocuğa bakıyordu. o da gayet mutluydu ve ne garip ki bu 4 kişi dışında metroda kimsenin yüzü gülmüyordu. herkes somurtmuş stresli stresli bir şeyler düşünüyordu. neden diye sormak istiyorum? bazı engellerin olmaması bizi strese, somurtkanlığa, hayata küsmeye mi zorluyor. neden mutlu olamıyoruz. keşke biraz soyutlasak kendimizi yoğun yaşamdan ve biz de güzel gülümsemelerle hayata bakabilsek. keşke...
