bir anadolu kasabasından kurtulup geldiğiniz karşıyaka'da liseye başlıyor olmanın heyecanı ile gidersiniz okula. pırıl pırıldır herşey. büyük şehirdesinizdir, yıllardır hasretini çektiğiniz, evim dediğiniz yerdesinizdir. artık ortaçağdan kalmış serserilerden ve onların serseriliklerinden kurtulmuşsunuzdur.
sınıfınızı bulur, sıraya girersiniz. hatta arada bir kaç kişi ile bile tanışırsınız. sonra sırada toplu olarak hareket eden bir kaç kişi gelir ve sıraya girerler. kulağınıza çarpan şu söz sizi dumur eder:
"ee ulan cumada ders varmış, nasıl namaza gidecez biz!!". insanlar cuma namazına gider ama cuma zaten hep ders vardır ki bu neden şaşırılacak bir şeydir o kavim için. arkanıza çaktırmadan bakarsınız. sakalları çıkmış, sizden en az bir kaç yaş büyük görünen tipler duruyordur orada... "allahım" dersiniz "soma linyit lisesine geri döndüm"...
sınıfınıza çıkarsınız. ilk derse gelen hoca sınıftaki bir kaç arkadaşınızı(!) tanıtır sizlere. okul belalılar, serserileri hepsi oradadır... o altı ders geçmez, bitmez...
eve dönünce dersiniz ki "ya sınıfımı değiştirin ya da ben okula gitmem". mesele korku değildir.. mesele hayal kırıklığıdır... karşıyaka ile böyle yüzleşmektir...
