109.
-
Unut! Sana tüm yazdıklarımı,
Umut, anlatır yalnızca, sana hissettiklerimi,
Sevgi mi? Özlem mi? Terkedilmek mi bu? Belki de bambaşka,
ikimizden birinin sahip çıkması gerekliydi bu aşka,
Sahip çıkabilirdim ben, evet öyle düşündüm,
Fakat yanıp tutuşurken senin için, buz kesmişti duygularım,
Hiç ulaşamadığım, varlığından haberdar olduğum tek "düş"ümdün,
Biz yok artık! Yıpranmış hayallerim, uzağımda sen ve biçare ben varım,
Zihnimin derininde sessizliğe gömdüm seni,
Unutmak mı? Haşa! Gözlerime yumdum seni,
Sen öğrettin özlemi ve yaşattın bana,
Dinle beni, ne olur sözlerimi atma yabana,
Herşeye rağmen karanlığın üzerine gün gibi doğacaktık,
Seninle biz sevgili değil, SONSUZLUK olacaktık....
