her şeyi ince ince rayına oturtmaya çalıştığın, hayalkırıklıklarının artık batacak yeri kalmadığı bir dönemde
sokaklar jazz kokarken ama hala dilenciler dolanırken ortalıkta
kafatasını vurup en sert kayaya beynini biraz denize akıtmaca faydalı olacakken
biraz uyuşmaca, biraz ölüleşme, az düzeyde melankoli seni yaşatacakken
erkin koray hala "inan" derken en ağdalı sesiyle, kendine bile inanacak halin yokken
parasızken ama en çok pulsuzken, her kadın gibi yaş aldıkça tüm ışıltını yitirdiğini düşünmeye başlamışken, hayıflanıyorken
aynada her gün manasızca gülen, zaman geçtikçe daha da irileşen gözlerine bakıyorken
irlandaya hala aşık ama duvarda asılı dünya haritasından bir türlü yer beğenemezken
kuşlaşıp, gözünü kapadığında 80lerin üstünden uçmaya başlayıp bugüne gelebilecek iri bir hafızaya sahipken ama her şeyi unutmak istiyorken
kurtulmak istemediğin her çentiğe yama yapma zamanın gelmişken
durma.
biraz plaj hayali, araplaşma isteği gerek sana. bol bol okumak, gözlerini az dinlendirmek, koşmak, yorulmak gerek sana. ikinci baharlar değil düpedüz yaz gerek sana.
durma.
radyoyu açtığın anda başlayan şarkıysa "yalnızlık ömür boyu"
senin en sade halinle kalabalıklaşıp yalnızlığa saygı duyman gerek. bitişler ve başlangıçlar, yeni kararlar, arınmalar gerek sana.
durma!
can't stop now don't you know.. don't go dup dup durupduuuu dup durupruu..
