mahallelerde köpeklerın tuuu kıss kıss kıss dıiyerek kışkırtırıldığı, sokak aralarında mahalle maçları yapıldığı, her kara parçasında misketlerin amansızca yuvarlandığı zamanlar. 12 yaşımda ya varım ya yokum.
bizim mahallede de bu köpek kışkırtan namı diğer itçi x dıye anılan bır sürü serseri çocuk vardı. aslında bunlarla pek münasebetimiz olmazdı. ama bu serseri kılıklı çocuklar ne zaman misket oynasak oyunun içine ederlerdi. kimi misketleri alir kaçar kimi ben de oynayım diyerek oyuna girip mızıkçılık yapardı. futbol maçlarında ise topu alıp kaçtıkları dahi görülmüştü bu tiplerin.
mahallede buna dur diyecek daha efendi büyükler vardı ama çocuk çolukla uğraşmak istemiyorlardı.
yine bir gun misket oynuyoruz. mahallede bulunan itçilerden en azılısı yanımıza geldı. tabi oyun oynayan çocukları hemen bır korku aldı. misketlerı alıp gidiyorlarken gitmeyin lann diye bağırdım bunlara.
callofcu: gitmeyin olum nereye kaçıyorsunuz? samet: olum itçi gökhan geliyor. misketleri alıp kaçalım callofcu: ne korkuyonuz kaç kişiyiz burda? samet: kaç kişi miyiz?
arkadaşlara dönup baktığımda bütün çocuklar ali, enes, bekır ve adını hatırlayadamın 3 5 tanesi çoktan koşup gitmışlerdı. yapacak bir şey yoktu. itçi gökhan da giderek yaklaşıyordu. yapacak bir şey yoktu. misket oynamaya devam ederken samet de yavaştan tüymüştü.
itçi gökhan yanıma gelıp yerdeki misketlerı eline aldı ve,
itçi: ya ben de oynarım ya da misketlerı fırlatırım. callofcu: tamam sen de oyna. itçi: bu misketler borç olsun. callofcu: olmaz gökhan adam gıbı oynacayaksan oyna. itçi: borç olsun bunlar kazanınca öderim. callofcu: tamam hadi başlayalım.
itçi gökhan ın elinde yaklaşık 15 20 tane misket vardı. oyun başladı. bilerek kötu oynuyordum itçi gokhan oyunu mızıtmasın diye. sonra bir iki el butun misketlerı süpürünce itçi gökhan hemen mızıtmaya başladı. gerek çizgiye atarken gerek misketlere atarken acayip sünüyordu. göz yumdum ama işin daha kötüye gideceğini anlamıştım. son elde de butun misketleri alınca itçi gokhan kuduz köpekler gibi misketleri yerden alıp fırlatmaya başladı.
o güne kadar fazla kavga etmemiş biriydim. bana küfür edilmesine dayanamazdım, o küfrü duyunca kafamın tası attı zaten. elimdekı misketleri itçi gökhan ın suratına fırlattım. gel lan buraya deyip üstüne atladım. itçi falan ama çok fıss çıkmıştı. çelmeyi takıp yere yatırdım. yumruğumu kaldırıp bir daha yapacak mısın dedim. yumruğu atamayacağımı hissediyordum. o anda kalbim yerinden çıkacak kadar hızlı ve sert atıyordu.
callofcu: bir daha oyunumuza karışacak mısın? itçi: sen göreceksin olum şurdan kalkayım. callofcu: kes lannn bir daha yapacak mısın diyorumm. itçi: tamam yapmam. callofcu: yaparsan seni bir daha döverim anladın mı? itçi: anladımmm.
yumruğumu yavaşca indirip itçi gökhan ın üstünden kalktım. arkamdan gelecek kaygısıyla eve doğru koşmaya başladım. nefesim kitlenmış boğazım düğümlenmişti. ama koşmaya devam edıp balkonda olan annemı görünce bağırarak,
+ kapıyı aç anneee..
annem ne olduğunu anlamamış yavaş adımlarla içeri gırmıştı. arkamdan azılı bır köpek gıbı gelen ıtçı gokhan bana kufretmeye başladı. kapıya koştum annem kapıyı açmamıştı. kapıya yumruk atmaya başladım. kapı hala açılmamıştı. tam o sırada ıtçı gökhan yanıma kadar geldı ve
ensesıne tokat yemesı bır oldu.
apartmanımızın mert delıkanlısı emre abıydı bu. aslında pek muhabbetımız olmazdı onunla. bır gun sokakta yeni açılan internet kafenin promosyon fişini vermişti bana. internete gidip fişi verdiğimde bunun tarihi geçmiş demişlerdi. o günden beri hıç sevmezdım emre abiyi. ama beni itçi gökhan ın elinden kurtarması. işte o zaman emre abi ye bır kahraman gözüyle bakmaya başlamıştım.
emre abi: sıktır gıt lan yavşak. itçi : ama bana küfür ettı. emre abi: hadı lan bızım apartmandan adam dövdurtmeyız amunagoyım.
deyıp ıtçı gökhanın götune tekmeyı bastı. ıtçı yerden kalkıtp ağlaya ağlaya nereye gıttığı bellı olmamakla bırlıkte sıktır olup gıttı. ben de emre abıye teşekkur etmek ıçın yanına gıdıp,
callofcu: çok sağol emre abı. emre abi: hadı sen de evıne gıt bu pezevenklerle takılma fazla. callofcu: tamam abı tekrar çok sağol.
emre abiye teşekkür edıp evimin yolunu tuttum. annem fazla meraklı ne var ne oldu gibilerinden bakış attı. ben de bir şey yok der gibi kafamı salladım.
o günden sonra itçi gökhan ne zaman oyunumuza karışacak olsa emre abi den yediği tekmeyi hatırlıyor ve yanımıza dahi yaklaşamıyordu.
ahhh ulan emre abi senvn sayende mutlu bır çocukluk geçirdik ya çok sağol.
_______________________________________________________________ tanım: sözlük yazarlarının ilk yaptığı kavgalardır.
_______________________________________________________________
