Bir süre boyunca hasta olan babaannem ölünce hüngür hüngür ağladım oysa yakın zamanda öleceğini biliyordum ama kendimi hazırlamadım, hazırlayamadım, hastayken çok üzülmedim oysa bunu yazarken bile gözlerim doluyor. Kızıyorum kendime keşke daha fazla vakit geçirseydim onunla diye ama sonra aklıma geliyor onu dakikalarca öpüşüm, 4. kez aynı espriyi yapmasına rağmen gülüşüm ve bana ettiği sayısız dua, kendimi kandırıyorum iyi bir torundum diye. Her ne kadar iyi bir torun olamasam da günün birinde iyi bir yere gelirsem onun duaları sayesinde. Herkes merak ediyor hiç çalışmamama rağmen nasıl yüksek not aldığımı ama ben biliyorum hep onun duaları sayesinde, büyük adam olasın okuyasın, keşke burada olsan da dakikalarca öpsem seni, boynuna yapışım bırakmasam, sen yine aynı espriyi yapsan ve ben yine gülsem. Çok özledim seni. Beni affet lütfen, "yanımda kal gitme" dediğinde "yarın okulum var gitmem lazım" dediğim için affet, keşke senle birlikte bütün gün otursaydım koltukta, elini tutup bırakmasaydım ama yapamadım. Affet beni seni seviyorum biricik babaannem benim, huzur içinde yat.
