serin bir sonbahar, nemlenmiş gözlerimle oturuyorum bir metro istasyonunun kenar duvarında, paketimde iki sigara kalmış belli belirsiz algıladığım buğlu bir görüntü ve puslu bir ses soruyor: ateşiniz var mı? var diyorum var, öyle bir var diyorum ki kız irkiliyor ateşin varlığından. sende var mı diyorum, ne var mı diye soruyor. boşver diyorum... veriyor geri kibriti yanıma geliyor. neye bu kadar içerledin diye soruyor, benim neden hiçkimse hiçbişeyim diyorum, şu tarihi cevabı verip beni kendime getiriyor: "benim herkes herşeyim, bir faydasını görmedim boşveer." diyor ve uzaklaşıyor...
