Çalan piyanist için bu parçanın en büyük zorluğu A bölümündeki ritimdir. Şöyle ki; sağ elde 16 lıklar devam ederken sol elde bunları karşılayan 6'şar 8'likten oluşan cümleler bulunuyor. Bunun sonucunda; sağ eldeki 4 nota, sol eldeki 3 nota ile aynı zaman diliminde çalınmak zorunda kalıyor. Bu parçayı birçok piyanist için imkansız hale getiren bu teknik özelliktir. Piyanist bu bölümü çalmak için neredeyse beynini iki farklı metronomla yönetmelidir. Oysa Chopin'i anlamak bu eserde o kadar da zor değildir. Gayet ince ve alıngan ruhunu betimlemiştir. içten içe kızgınlığını, sonra bunun aslında zayıf bir adamın parlayan öfkesi olduğunu görürüz.
Yine çok zor bir pedal tekniği görülür. Chopin'in müziği Beethoven ve Mendelssohn'a kıyasla tempoya değil daha çok yoruma önem veren bir müziktir. Pedal çok temiz olmalıdır. Fazla basılması, notaların birbirini yutmasına, karışmasına neden olur. Bu parçanın felaketi olacaktır.
Largo, yani B kısmına gelince Do diyez minörün enharmoniği olan re bemol'e geçiş görülür ve parçaya bir huzur gelir. Burada da bir dalgalanma söz konusudur. Tıpkı Chopin'in op.10 no.12 devrimci etüdünde olduğu gibi sol el bir fırtınanın müziğini yansıtır. Sağ el huzuru aşılar. Ama bu tedirgin bir huzurdur. Tıpkı Chopin'in kişiliği gibi...
Daha sonra yeniden A bölümü, Presto gelir. ve düşüşle gelen bir coda'ya bağlanır. Coda öfkenin parlaklığının ölürcesine sönmesi ile yavaşlayarak temel akora bağlanır ve parça tam kadans ile biter.
Fakat etkisi bitmez...
