Moody Blues'un bence en güzel şarkısıdır. Bir adamın melankolik hali daha güzel anlatılamaz. Devamlı tekrarlayan koronun sesi üzerinde sözcükler yavaş ve anlamlıdır. Sanırım insanı parçanın büyüsüne kapılmaya zorlayan da bu yapıdır. Yine de çok monoton bir parçadır. Devamlı aynı düzende hiç ton değiştirmeden devam eder. Biraz canlandıran, sona doğru bir çeşit modern KANON yapılıyor olmasıdır. Her şeye rağmen güzel bir parçadır. Gelmiş geçmiş en iyilerden birisidir.
