baş sağlığı dilemenin ne kadar zor olduğunu ilkokul arkadaşım annesini kaybedince anlamıştım... küçücük çocuktuk biz, ağzımıza 10 gömlek büyük geliyordu "başın sağolsun arkadaşım" demek... biz daha çok oyunlar oynamak, kavgalar etmek, birbirimizi itmek, saçımızı başımızı çekmek için yaşayan küçük insanlardık... ama hayat bir anda büyütüyor bazı insanları... 2 gün önce iteleyip çamura düşürmek istediğim çocuk karşımda şimdi kocaman biri gibiydi, çünkü annesini kaybetmiş bu çocuk dimdik ayakta ve baş sağlığı dileklerini "teşekkür ederim" gibi cümlelerle karşılıyordu... uzunca bir süre uzaktan izledim onu... yanına gidip diyemedim "başın sağolsun" diye... çünkü dedim ya çocuktum ve daha başka şeyler konuşmamız gerekiyordu... ve sanırım kimse onun yanına gidip bir şey söylemezse daha çabuk unutur diye düşünüyordum, belki de çocukça bir düşünce...
şimdi 23 yaşındayım... hayat bana sevdiklerimden birinin acısını göstermediği için devamlı minnet ediyorum... şunu da iyi biliyorum ki bir gün birileri bize de bunu söyleyecek veya bunu söyleme nedeni -Allah esirgesin- biz olacağız... ama ben hala annesini kaybetmiş o çocuğa uzaktan baktığım ruh halindeyim...
bu kötü haberi duyduğum ilk andan itibaren tanımadığım halde uzaktan izliyorum seni; susuyorum, üzülüyorum... ve hatırlatmamalıyım, unutmasını sağlamalıyım diye kendime dert ediyorum...
umarım bu büyük acının yaraladığı kalbin artık böyle acı yaşamaz...
