bütün bunlar bilmediği bir dünyaymış; karanlık bir suymuş, derinini görmemiş, üzerindeki yakamozun pırıltısında takılmış gözleri. havayı içine çeke çeke yaşadığından alışmış, sonra da pencerelerin birden kapanması kahretmiş onu. pencereler kapanmış çünkü dışarıda kış gelmiş. sanki o, o kışta havasız kalmaya mecburmuş gibi..
başka tarafta başka bir deniz, aydınlık; uzun süre farkedilmeyi beklemiş. aklı karanlık sulardaki yakamozun parıltısına takılmış küçük siyah elbiseli kız ise başka pencereler olduğunu görmüyormuş. bazen görse de o ay ışığından uzaklaşamıyormuş işte..
bir yap-bozun parçaları gibi birleştirmeye koyulmuş kafasında. kış bitmiş, ilkbahar gelmiş. pencere aralanmış. hala uzakmış pırıltıya, ama havayı içine biraz da olsa çekmiş, sonra yeniden hayallere dalmış.
günlerden bir gün kıyıda bir başka küçük kız görmüş. önce kıskanmış, daha sonra ondan alınan başkasına verilmiş gibi hissetmiş, yitirmişken bulduğu bir parçasını yeniden kaybetmiş sanki. sinirlenmiş. bir yap-bozun milyonlarca parçası gibi kafasında olayları birleştirdikçe suyun karanlığını da görmeye başlamış. karanlık su gerçekten de bilmediği başka bir dünyaymış. bu sefer küçük kızın içindeki tüm pırıltı aşkı sönmeye yüz tutmuş. yap-bozun diğer parçaları da birleşse kim bilir daha ne pislikler çıkacakmış su yüzüne. deniz kirlendikçe pırıltısını, hoş kokusunu kaybetmiş. yine de sevimliymiş ya neyse.
kızcağız pencerelerin tümünden uzakta, hayal kırıklıkları içinde sessizce yaşamış gitmiş.
taa ki...
