kaybının acısını yaşamadan "anlıyorum" demek zor tabiki.. fakat, yaşadıklarının "aynısını" yaşayan insanların tam da yanındaki insan oldum maalesef bir kaç kez. hastanelerde sabahlamışlığım da var, hem de tam da aynı koridorlarda; insana hem umut verip, hem umudunu alan. senin yaşadıklarının aynısını ben yaşamadım, ama o "yanında" yer almaya çalıştığım cancağzımdan biliyor ve rahatlıkla söylüyorum ki, o güneş'i hep hissedecksin omzunda. ne gariptir ki insana bir hayatın son bulmasının sabrını, yine her hayatın son bulacağı gerçeği veriyor. Allah sabır versin. Nur içinde yatsın anneciğin.
