içimde sıkıntı varmışmış. Nasıl olmasın düşündüklerimi söyleyemiyor, söylediklerimi yapamıyorum. sırf şu her şeyi içime atma gibi lanet bi huyum oldugu için bunca sıkıntı. ben zeki bi kızım (egom falan bi yana ciddi öyleyim).Neyin neden olabilecegini tam olarak saptayabilecek kapasitede olan ya da bi şeyler için çözüm bulabilecek kızım aynı zamanda. buldum da. sorun zaten bu değil. sorun icraat. bi yerlerde patlak veriyor ,apışıp kalıyorum. sakın yanlış anlamayın bu sıkıntılar karşısında yılmıyorum aksine güçleniyorum , hırslanıyorum.
(bkz: beni öldürmeyen acı bana güç verir.)
Belki böyle düşününce bu sıkıntıların bana iyi geldiğini, beni güçlendirdiğini söyleyebiliriz ; ama işin çok özünde hiç de öyle değil. Bu sıkıntı benim içimde bir yer ediniyor ve hep orda kalıyor. Şimdilerde çaresizim. iş başkalarına öğüt verirken ne de kolaymış. Açıkcası aklıma hiç bi çözüm yolu gelmiyor. Gelmesin de zaten. Sonuna kadar gidecegim ; çünkü anca o zaman bu işin sonunu görebilirim. Ki bence anlamını bilmedigim bu saçma şey bana bir parça da olsa bir şeyler katacak, ders verecek. Yanlış yapmaktan korkmuyorum ; çünkü her yanlış yapışımda dogruya bi adım daha yaklaşıyorum. Kendimi güvende hissediyorum. Belkide kendimi güvende hissetmemin sebebi benimdir. Kim bilir belki de dogrunun ta kendisi benimdir ve artık başkaları her yanlış yapışında bana bir adım daha yaklaşacaktır. Hayat bu. Ne zaman hangi hamlesiyle gözler önüne çıkıp bi anda her şeyi değiştireceğini maalesef yaşarak öğrenmekten başka hiç bi şansımız yok.
(bkz: -rahatlamayı seviyorum.)
