soğuktur, rüzgar eser üşütür. bazen insanı yalnızlığı üşütür. bir haziran gecesi dondurur seni, rüzgar misali ne var ne yok götürür senden seni ve senin olanları yalnızlık. üşütür.. dondurur ruhunu kaskatı kesilirsin. dışarıdan görenler ne kadar gaddar olduğunu düşünürler oysaki bilmezler üşüyorsun... acılarını örtmek için kullanmışsındır elindeki son örtüyü de üstüne örtecek bir şey bulamaz üşürsün.. belki de yetecek ılık bir gülümseme içindeki buzları çözecek.. ama sen muhtaçsın ya o tebessüme sırf bu sebepten gelmez o beklediğin ifade... belki bu yüzdendir donukluğum, suskunluğum, titremem...
üşüyorum...
bir haziran gecesi hiç üşümediğim kadar üşüyorum...
