bir arkadaşımı, kafasından tutup bir o duvara bir bu duvara çarpmak istiyorum.
bu yarım akıllı dünya tatlısı arkadaşımla ne zaman konuşsak bana "aman onthemove, sen kız arkadaşın olmadığında daha mutlusun, yüzün gülüyor, neşe saçıyorsun, böyle daha iyi" der, güleriz, konu kapanır. haklı da. buraya kadar bir şey yok.
ama be hey kendini bilmez, sevimli insan, bu ikimizin arasında olan bir geyik. bunu uzun zamandır beğenerek, ilgiyle takip ettiğim o kıza neden söylüyorsun?
- ya seni ayşe sordu o gün, kız arkadaşı var mı diye.
+ eee sen ne dedin?
- aman yok, olmasın da, yalnızken daha mutlu o dedim.
+ iyi bok yedin.
yalnızken daha mutluymuş. delirecem ya. lan ne gerek var? noldu şimdi? ilişki beceremez, sevmeye yeteneksiz, ıssız adam çakması biri olarak yer ettim o kızın aklında. tüm kapılar ardına kadar kapandı. neden kısmetimi kapatıyorsun ki?
dur lan... bazı kızlar sever böyle adamları, "ben yıkarım onun duvarlarını, mutlu ederim onu" diye hırs yapar. allahım genç bir kızın hırsına kurban gitmek istiyorum. amin.
