tanzimat, edebiyat-ı cedide şairlerinin birbirlerini övmeleri, övülenlerin de övüldükçe büsbütün aşağıdan alarak görülmemiş alçakgönüllülük örnekleri vermeleri, bugünkü kuşaklar için yadırgatıcı, anlaşılması güç bir "edebiyat nezaketi"dir. gerçi, yeni kuşaklar içinde de, sen beni öv, ben seni öveyim anlaşması hiç de görülmemiş değildir; ama, eskilerin alçakgönüllülüğü, yeni edebiyat piyasasından büsbütün silinmişe benziyor. bunu yadırgamıyorum, giderek kökten yanlış da bulmuyorum. neden derseniz, bütün davranışlar için olduğu gibi, alçakgönülülüğün de yapmacığı iyi bir şey değildir. ama, bu yargıyı, kendini beğenmişlik için de vermek gerekiyor. şöyle ki, övülmeye layık olmadığını söyleyen gibi, kendini öven de bizde çoğunlukla inandırıcı bir etki yapmıyor. başka bir deyişle, kendini övene, çoğu zaman iyi bir gözle bakmıyoruz. böylece de karışık bir durum ortaya çıkıyor.
