benimde lise'de başıma gelmişti. lise 2 de aynı sınıftaydık ilk gördüğümde vurulmuştum ki ben o zamanlar ergenlik ve ailevi problemlerle uğraşırken bana bakacağından hiç umudum yoktu. bir ara msn'de yakalayıp konuya girmeye çalıştım söyledim de, "çıktığım var ama belki birgün olabilir" dedi. mutluydum belki bir gün demesi bile yetmişti bana, biraz ara verdik konuşmaya zaten sessiz sakindi, bende öyleydim. bu konuşmanın üstünden biraz zaman geçtikten sonra ben başka kızla çıktım sevdim mi ? eh. uzun sürmedi ayrıldım. sonra bir kızla daha çıktım. onu sevdim mi ? eh. onunla da uzun sürmedi ayrıldım. başarısız olduğumu düşündüğüm de hep o söz aklıma geldi "belki bir gün olabilir" onun umuduyla üzülmedim bu ayrılıklara. sonra lise 3 ün son zamanlarında muhabbete tekrar başladık, artık o ve en yakın kız arkadaşı beraber takılır olduk, şakalar, muhabbetler falan samimi olduk. sonra lise 3 bitti bir bün bir kısa mesaj geldi ondan "sevdiğin birisi var mı ?" "var dedim, kara sevdam var, en karasından". "kim" dedi ? düşünmeden "sen" dedim. yine aynı cevap geldi "belki birgün olabilir" "niye bızıklıyosun o zaman aq" demek geçti içimden diyemedim tabi. sonra biraz ara ve yine mesajlaşmalar. bana da eğlence oldu yaşadığım yerden uzakta çalışıyordum, en azından konuştuğum birisi var diye düşündüm. zaman geçtikçe baktım ki "niye mesaj atmadın" gibisinden sanki sevgiliymişiz gibi trip atıyor. "arkadaşız biz sevgili gibi trip atıyosun farkındaysan" dedim, "e olalım o zaman" dedi. heyecanlandım, sevindim olalım dedim. bir anda en güçlü bendim sanki, tüm dünya'ya kafa tutabilirdim. 2 yıl platoniğim olan kızı elde etmiştim artık. o zaman mutluydum ama şimdi keşke olmasaydı diyorum. neden derseniz, kurcalamayın aq.*
